نيمچه فيلمنامه اي به نام "پرشين لاست" يا "گمشدگان لاستـــيكي!"..قسمت اول

از آنجايي كه آرزو بر جوانان عيب نيست و از آنجايي كه قوه تخيل بنده را هم چِفت و بستي نيست و باز هم از آنجايي كه در اين وانفساي روزگار هرچه بگويي همان ميشود چوب بالاي سرت و از آنجايي كه جومونگ ها و يوزارسيف ها شديدا سوهان اعصاب بنده گشتند و از.......اي درد بگيري!چيه هي "از" "از" ميكني!!؟مَخلَص كلامو بگو خلاص ديگه!...چشم!....قضيه اين است كه ما چون ديديم تبِ لاست(تب مالت نه!..لاست بر وزن ماست!) بدجوري جامعه را گرفته و ملت اوقاتِ شريفه شان را در اين هيري ويري و بي تفريحي پاي هوم تياترها و دي وي دي پليرهاشان ميخكوب ميگردند برآن شديم كه بياييم و فيلمنامه يك لاست ايراني را نگاشته نماييم!(مگه چيمون از سلحشور و ده نمكي كمتره!!؟).يعني ميخواهيم تصور نماييم كه آن جماعتي كه در جزيره اي ناشناخته پرت شدند اگر كليوم(!) ايراني بودند چي ميشد!..اين شما و اين هم "پرشين لاست"!
-تذكر:از اونجايي كه بنده نه بابام فيلمنامه نويس بوده نه ننم تقاضا منديم از گير دادنهاي حرفه اي جدا خودداري نموده و زبون به دهن بگيرين!..تا جايي كه مقدور بوده سعي شده سَبك و سياق فيلمنامه هاي آبدوغكي و ايراني حفظ شود!!
-عنوان:"گمشدگان لاستيكي!"
-نويسنده:"آميب"
-گوشزد!:"كپي رايتو اينا!..خودت خوب ميدوني!"
قــــسمــــت اول:
**********
نما: روز-داخلي-سالن انتظار فرودگاهِ.....همون مهرآباد!
يك جماعتي متشكل از مرد و زن و بچه و پير و پاتال و افليج و كور و كچل و لال و نازا و اينا(!)‘روي صندليهاي فرودگاه نشسته و در انتظار پرواز از اردبيل به تهران بودند.اين پرواز راس ساعت 8 صبح برنامه ريزي شده بود و در حال حاضر ساعت 4 بعد از ظهر است!(قاعدتا تمام پروازها در ايران با تاخير انجام ميشود و شايد هم اصلا انجام نشود!).تمام مسافران با چهره هايي بشاش بيخيال از اين تاخير؛راضي و خرسند بودند چون همگي به اين اوضاع شديدا عادت داشته و تاخير را هم جزءِ قضا و قدر و حكمتِ الهي ميدانستند!.
(نكته اول: درست است كه بنده عرض كردم كه ميخوام لاست ايراني بسازم ولي نبايد حتما پلان به پلان مثل آن اجنبي ها فيلم ساخت كه!..حالا اونجا صحنه اول فيلم در جنگل و با به هوش آمدن "جك" شروع شده ولي ما طرحي نو درانداختيم و نبوغ به خرج داديم و از خودِ خودِ نافِ فرودگاه شروع كرديم...بابا جان ما فلاش بكمون ضعيفه گير نده ديگه!)
در اين لحظه دوربين روي برخي از بازيگران نوبت به نوبت زوم نموده و حركات و سكنات برخيشان را به تصوير ميكشد:
نما:همون قبلي!-جلوي پذيرش!!
جواد(معادل: جك!..بر وزن جك و جواد!) كه دانشجوي ستاره دار رشته پزشكي بوده و ترم اول به دليل برخي فعاليتهاي مگو از دانشگاه اخراج شده مشغول بگو مگو با خانم مسئول باجه پذيرش(!) است!:
جواد-چند بار بگم!..پدرم از تهران اومده اردبيل و اينجا مرده!..من مجبورم جنازشو با اين پرواز ببرم!..اگه نبرمش مجبورم براش قبر خصوصي بگيرم كه اونم خيلي گرونه!..ازتون خواهش ميكنم منو درك كنيد!
خانومه با لهجه تركي-شما اصلا نميذاري من حرف بيزنم!..خوب ببرش!..ما كه مخالفتي نداريم!..فقط بايد يك ميليون به حسابي كه بهتون ميدم واريز كنيد!..همين
جواد-بابا همينجوري ورش دارم ببرمش تو هواپيما!!؟..اونم يه جنازه رو!؟..نميشه بذارينش تو قسمتِ جانوران اهلي!!؟
خانومه-نكنه مشكل پول داري!؟
جواد-نخير!..ما چون خونوادتا دكتريم پولمون از پارو بالا ميره!
در اين لحظه جواد شماره موبايلشو ميده به خانومه.
علائدين(معادل: مردِ كُره اي..يكي از افغاني هاي ساكن ايران..كارگر و عمله بنا..داراي دستِ بزن...بادبادك باز!) به همراهِ زنش معصومه خاتون(معادل: سان..ملبس به پوشيه و چادر آبي نفتي...شوهر ذليل..زيبا مثل هزار خورشيد تابان!) پشتِ سر جواد ايستاده اند و جنازه پدر جواد يعني آقا جابر(دكتر علفي..رييس صنف حجامت و گوش سوراخ كني..طرف قرارداد با بيمه تامين اجتماعي!) را حمل ميكنند و با هم به زبان پشتو يكي به دو ميكنند كه چون ما امكاناتِ زيرنويس نداريم نميفهميم چه ميگويند!......
**********
پايان قسمت اول!!
چيه!!؟..چرا اينجوري نيگا ميكني!!؟.....خوب اين صحنه بگو مگوي علائدين با زنش خيلي هيجان انگيزه و تعليق داره!!..مگه تا حالا نديدي كه كسي به فيلمنامه اش آب ببنده!!؟...اصلا فيلماي ايراني قانونش همينه كه اولش جذاب نيست بايد يكم بگذره تا جذاب بشه خب!....حالا داد و بيداد نكن و يكم صبر كن تا ما بتونيم از اين غوره يه حلوايي حلورده اي چيزي درست كنيم!!!...مال بابام كه نيست پـــس ادامـــــــــه دارد!!