وقتی مجنون کوچک بود!

در زمانهای قديم مردی زندگی می‌کرد که نامش بود «مجنون» و عاشق دختری بود که نامش بود «ليلی». از اين به بعد در اين ستون داستان دلدادگی مجنون به ليلی را برای شما نقل می‌نمايم و اميدوارم که از سرنوشتش عبرت بگيريد و آنرا سينه به سينه برای آيندگان و نوادگانتان بازگو نماييد!

-----------

چو مجنون ديده بر جهان گشود ونگ ‌ونگی سرداد و دو دستی به بند ناف آويزان گشت و خيال جدا شدن از آن را نداشت. از همين رو قابله مجبور شد تا کودک را با اره‌برقی از بند ناف جدا کند! و اين اولين برق‌گرفتگی مجنون در زندگی‌اش محسوب می‌شود! اصولا مجنون از همان ابتدای خلقتش انسانی احساساتی بود و زود به هر چيزی دل می‌بست و بند ناف نيز اولين عشق او در زندگی‌اش بود زيرا می‌دانست که اگر از آن جدا شود مجبور است که کار کند و پول دربياورد و ديگر نمی‌تواند مُفت‌مُفت غذا بخورد و برای خودش لگد بپراند! چو او را از بند ناف به ضربِ اره‌برقی جدا نمودند، دست به اعتصاب غذا زد و آنقدر گريه سر داد تا مجبور شدند برايش دايه بگيرند اما باز مجنون بند ناف را طلب می‌کرد و در فراقش ونگ می‌زد و از همنجا بود که اولين علائم «ناتوراليسم» در وی ظهور کرد! پدرش از اين همه بی‌تابی‌های کودک مجبور شد تا پُليتيک بزند و سياستی نشان بدهد تا کودک را فريب دهد به همين دليل «نِي» را به جای «بند ناف» به کودک غالب کرد و گفت که اين نِی کاربردش همانند بند ناف است منتهی منفذِ ورودش متفاوت است و جنسش مرغوب‌تر است و با کلاس‌تر هم هست! مجنون چو «نِی» را بديد خنده‌ای سر داد و نِی را چنگ زد و قلپ‌قلپ از آن شير نوشيد و دل از بند ناف جدا کرد و عاشق «نِی» شد و از ناتوراليسم به سمتِ «ماده‌گرايي (!)» سوق پيدا کرد. از همانجا بود که مجنون طعم سياست را چشيد و اولين رَکَبِ سياسی‌اش را هم نوش جان کرد و اولين نشانه‌های «پوپوليسم» در او به منصه‌ی ظهور رسيد!

ادامه دارد...

*****

چاپيده شده در روزنامه «فرهنگ آشتی» به تاریخ 16/3/89