نامه‌ای به اجل عجول!

سلام عزراييل‌جان! چطوری بابا؟ خوبی؟ رو به راهی؟ حالت خوبه؟ نه، واقعا می‌خواهم بدانم اصل حالت چطوره!؟ در اين اواخر احساس می‌کنم کمی «بيش‌فعال» شده‌ای! آمارت را گرفته‌ام و می‌دانم که چند وقتيست به رشته هنر علاقه پيدا کرده‌ای؛ از من به تو نصيحت دنبال کارهای هنری و قرطی‌بازی نرو! من حرف کتره‌ای نمی‌زنم عزی‌جان!، به چند دليل تو را از هنر بر حذر می‌دارم؛ اول اينکه هنرمندان به چند دسته تقسيم می‌شوند، مثلا برخی از هنرمندان هستند که حرفه‌شان چسبيدن به از ما بهتران و عکس انداختن و وام گرفتن از آنهاست و اين دسته از هنرمندان نان را به نرخ جهانی به مصرف می‌رسانند! اما عده‌ای ديگر از هنرمندان هم هستند که نفس کشيدنشان هم قسطی است و از بس در هنر فرو رفته‌اند که زندگی‌شان به صورت کوبيسم درآمده. به هر حال محبوبيت هنرمندان در اذهان عمومی هميشه در نوسان است! متوجهی که!؟

عزراييل‌جان! در اين اواخر جنابعالی خيلی خودت را نخود آش هنرمندان می‌کنی و هفته‌ای نيست که به ما خبر مرگ يکی از اين عزيزان را ندهند. انصافا خودت بنشين و کلاهت را قاضی کن و ببين که امسال چه بگير بگيری راه انداختی و چقدر از هنرمندان را به ديار باقی شتاباندی! عزراييل‌جان! بنده مدتهاست که يک سوال اساسی ذهنم را درگير کرده و آن سوال اين است که آيا در عالم ملکوت هم بحث شايسته‌سالاری مترادف کشک است يا نه!؟ تا جايي که من اطلاع دارم شما قرن‌هاست که به اين شغل شريف و آبرومند مشغولی و حتی يک روز هم مرخصی بدون حقوق نگرفته‌ای! عزراييل جان! برو مسافرت و يک آب و هوايي عوض کن شايد روحيه‌ات کمی لطيف‌ شود! اصلا چرا کار را به ملک‌الموت‌های جوان‌تر واگذار نمی‌کنی!؟ پس کی می‌خواهی به آنها ماهی‌گيری ياد بدهی!؟ اگر به آنها فرصت ندهی ممکن است فرار مغزها کنند و به جناح شيطان‌رجيم بپيوندند! اين نيروهای جوان احتمالا بهتر ما را درک خواهند کرد.

عزراييل‌جان! به نظر من بهتر است که کمی رشته فعاليت‌هايت را تغيير بدهی و برای مدتی از هنرمند جماعت دور شوی! اين بندگان خدا خودشان از زمين و زمان بی محبتی می‌بينند؛ مثلا ما اينجا يک وزارت‌ ارشاد داريم که اگر به آنها فرصت بدهی خودشان اين هنرمندان را دق‌مرگ خواهند کرد و کارشان را هم بهتر از تو بلد هستند!، پس شما بهتر است به سراغ يک گروه ديگری بروی. در اينجا افرادی که هنری ندارند وقتی به سن هفتاد هشتاد سالگی می‌رسند تازه دوران چل‌چلی‌شان است، ولی هنرمند جماعت خيلی زور بزند تا پنجاه سالگی بيشتر دوام نمی‌آورد. عزراييل‌جان! اين هنرمندان بدبخت خودشان قول می‌دهند که به صورت خودجوش جانشان را دو دستی تحويل شما دهند به شرط اينکه شما هم کمی عادلانه و با مساوات برخورد کنی و اينقدر نژادپرستانه (!) عمل نکنی و فقط به اين فلک‌زده‌ها گير ندهی! من به شما تضمين می‌دهم که هنرمندان ما يا از گرسنگی بميرند و يا به ناراحتی عصبی دچار شوند و سکته‌مغزی بزنند!

عزراييل‌جان! بيا و کمی دموکرات باش! اصلا تو چرا فقط گير داده‌ای به هنرمندان ما؟ اين همه هنرمندنما (!) در کشورهای خارجی و بالاخص در هالی‌وودِ جنايتکار (!) راست‌راست برای خودشان راه می‌روند و همگی‌شان هم کلی موارد منکراتی دارند! تو چرا کمی سر چنگکت را سمت آنها کج نمی‌کنی!؟ چرا اينجا کنگر خورده‌ای و لنگر انداخته‌ای؟ اصلا تو چرا حق «وتو» نداری!؟ اصلا بجای اينکه سراغ هنرمندان بروی بيا سراغ من! اين هنرمندان بدبخت لااقل يک چيزی در چنته‌شان دارند تا برای اجتماع مفيد باشند اما من و امثال من فقط ايجاد دردسر می‌کنيم و بقيه را از نان خوردن می‌اندازيم! اينطوری هم تو حس جانگيری‌ات خدشه‌دار نمی‌شود و هم اين مردم با هنرمندانشان صفا می‌کنند. بيا عزراييل‌جان! بيا! تعارف می‌کنی!!؟

*****

چاپيده شده در روزنامه‌ی «فرهنگ آشتی» (ضميمه‌ی هنری) به تاريخ 12/5/89