مبطلات!

او می‌ترسید تا مبادا روزه‌اش باطل شود و من هراسان بودم که جوانی باطل شده‌ام را چگونه قضا کنم... او روزه‌اش را به افطار نشست و من جوانی‌ام را بی هیچ سحری به نشیب تازاندم... او قرآن را به سر می‌گذاشت تا خدایش بیامرزدش و من دو پایی روی قرآن رفتم و خدایم را به شهادت فرا خواندم ولی نیامد که نیامد... او و من برای یکدیگر فقط تُفِ سر بالا بودیم، هستیم و شاید ... ـ