جابجایی‌ها

الف) برخی جابجايی‌ها خوب نيستند. جای يکسری چيزها که با هم عوض شود به دل نمی‌نشينند، به چشم‌مان غريبه می‌آيند و حتی گاهی مفهوم‌شان را هم از دست می‌دهند. 

ش) واژه‌ها و ترکيب‌ها هم مشمول بند «الف» می‌شوند. مثلا اگر «عبور» جای «مرور» بنشيند ترکيب‌شان آشنا نيست، «مرور و عبور». نمونه‌های ديگر هم هست، مثل «گو و گفت»، «شد و آمد»، «سنگين سبک»، «مهتاب آفتاب» و ...

ف) بند «الف» شامل ابزار هم می‌شود. مثلا اگر «اتوی بخار» برود توی «مطب دندان‌پزشکی» و «يونيت دندان‌پزشکی» برود درون «خشک‌شويی» مسخره است. 

ت) «موجودات» هم همينطور. جای‌شان که با هم عوض شود هم خطرناک است هم آزار دهنده. فرض کنيد! يا نه! نمی‌خواهد فرض کنيد، نگاه کنيد! مثلا «الاغ» جای «آدم» روی «فلان صندلی» بنشيند و «آدم» برود توی «طويله». اين يکی مسخره هست اما خيلی هم عجيب نيست! 

گ) بند «گاف» فقط برای رسيدن به بند بعدی نوشته شده. بند «گاف» می‌خواهد کمی فضا را لطيف کند. می‌خواهد بگويد آن بند‌های بالايی همه‌اش مقدمه بود، مقدمه‌ای که «تو» دلت کمی نرم شود و از حرف اصلی فرار نکنی!

ی) برخی جابجايی‌ها خوب نيستند. حال آدم را بد می‌کنند. دل آدم می‌گيرد از ديدن‌شان. مثلا وقتی «موهايت» جای‌شان را به «کچلی» می‌دهند، وقتی «شيمی‌درمانی» جای «کوه‌نوردی» را می‌گيرد، وقتی «رفتن» می‌نشيند جای «ماندن» و «ماندن» آنقدر می‌رود تا پای رفتنش تاول بزند، وقتی «فاصله» جای «آغوش» را غصب می‌کند، وقتی «لباس دکلته‌‌ات» که ترقوه‌ات را بيشتر نمايان می‌کرد با بدسليقه‌گی جايش را به «پُليور» می‌دهد، وقتی... وقتی روی گونه‌های من «برف» می‌نشيند و «بوسه‌»های «تو» روی «گونه‌»ی ديگری... اين آخری بيشتر آشفته‌ام می‌کند...