آدم بزرگ‌هايی که عينک می‌زنند چشم‌شان مثل پای کودکان است، همانطور که آن يکی سايزش تغيير می‌کند اين يکی نمره‌اش بالا و بالاتر می‌رود. يکی پا را می‌زند و ديگری چشم را. با آن يکی پای آدم تاول می‌زند و آب ازش می‌زند بيرون، با اين يکی مدام از چشمت اشک می‌آيد. بدبختی اينجاست که عينک را نمی‌شود مثل کفش يکی دو نمره بالاتر گرفت يا حتی نمی‌شود خودت را گول بزنی و نمره‌ی پايين‌تر را بگيری و اميدوار باشی که جا باز می‌کند! عينکی که باشی پيری‌ات را زودتر می‌فهمی...
وقتی كسی نوشته‌ای از من بخواند.....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر