جمعه، مهر ۰۳، ۱۳۹۴

نامه

یک صبح نشستم به نامه نوشتن. برای همه ی رفقای رفته ام باید چند خطی می نوشتم. باید برای شان می نوشتم از همه دردهایی که با نبودشان بر دل و روحم گذاشته اند. رسیدم به آنجایی که باید مینوشتم "ملالی نیست جز دوری شما"، دیدم اگر بودند هم باز ملال یقه ام را می چسبید اما "رفیق" وقتی هست ملال هم میرود توی سوراخ موش. نامه ها را که نوشتم فرستادمشان به چهار گوشه ی دنیا و روی هر پاکت نوشتم "برسد به دست سرگردانترین..."
یک شب هم نشستم کنج دیوار اتاق و زل زدم به پاکتهای نامه هایی که پخش شده بودند کف اتاق، پاکتهایی که باز نشده بودند و حتی بزاقی که درشان را چسبانده بود خشک نشده بود انگار. دستم به باز کردنشان نمیرفت. تنها چشم دوخته بودم به پاکتها، پاکتهایی که روی شان نوشته بود "برسد به دست سرگردانترین..."

وقتی كسی نوشته‌ای از من بخواند.....

وقتی كسی نوشته‌ای از من بخواند.....

من كيم؟ اينجا كجاست؟!